“Wat leuk, dat is lang geleden denk je” terwijl je de tekst leest. Je legt je mobiel weg, staart naar buiten en realiseert je ineens dat je steeds minder wordt uitgenodigd voor verjaardagen of feestjes. Je slikt een brok in je keel weg en hoopt dat je deze keer niet weer hoeft af te zeggen omdat je vergaat van de endometriosepijn. Terwijl je diep van binnen weet dat die keren dat je wel ergens heen kan gaan maar op 1 hand te tellen is. Er moet iets gebeuren want deze endometriosepijn stopt niet vanzelf…

Terwijl je je jas op de kapstok hangt, vang je bij toeval een gesprek op van je familieleden op. ” ja… ik vind haar eigenlijk ook een aansteller. Zo vaak dingen afzeggen… Ik bedoel.. ik heb ook menstruatiepijn en kan dat toch ook gewoon meedoen”. Je slikt en duwt een opkomende traan weg voor je de woonkamer binnenstapt en doet alsof je niets gehoord hebt. Soms zou je willen dat de endometriosepijn zichtbaar zou zijn in je gezicht. Je bent er zó klaar met de endometriose die zoveel verprutst.

Er zit een grote bloedvlek op je stoel. ‘Oef.. gelukkig is het een stoel die je met een doekje schoon kan maken”. Omdat je niet wilt dat je collega het ziet, leg je er snel een stapel A4tje blaadjes bovenop en pak je een stapel papieren handdoekjes om de zitting schoon te dekken. En terwijl je het bloed er zo onopvallend mogelijk vanaf boent, kijk je naar je spijkerbroek en ziet dat die ook helemaal verkleurd is. En dat nét voor je je beoordelingsgesprek ingaat. Potverdorie denk je! Ik wil mijn baan houden en niet kwijtraken.

En hebben ook eindelijk begrepen wat een hel je hebt moeten doorstaan in de tijd dat je leven door de endometriosepijn was stilgelegd. En dat is zo hartverwarmend!

En je pakt dat leuke kleurrijke jurkje uit de kast. Het heeft daar echt véél te lang ongedragen gelegen omdat je het niet aankon vanwege je opgezwollen en pijnlijke buik.

En je wordt al blij aan alle extra stappen die je weer op je werk kan zetten. Wat een verschil met een half jaar geleden, denk je nog. De endometriosepijn beheerst je leven niet meer! Jij kan zelf weer kiezen wat je wilt doen en het leven leiden waar je al die tijd zo intens naar verlangde. Zo zo fijn!